OVER HET KAAPSTAD-GEBIED
Sinds 1934 werd het woord township gebruikt om een nieuw ontwikkeld gebied te definiëren dat gereserveerd was voor niet-blanken. Voorafgaand aan dat jaar werden townships over het algemeen locaties genoemd. In de grootste provincie van Zuid-Afrika - de Kaapprovincie - was er in de jaren dertig van de vorige eeuw echter nog geen wet die niet-blanken verbood om te wonen waar ze maar wilden. Integendeel, praktisch elke stad en elk dorp in de Kaapstreek had buurten waar mensen van kleur en blanken samenwoonden. Na de invoering van apartheid in 1948 veranderde dit echter. De beruchte Group Areas Act uit 1950 bepaalde dat elke gemeenschap zijn eigen woongebied moest hebben. De wet veroorzaakte een groot aantal gedwongen verhuizingen die met name de bruine en zwarte gemeenschappen ernstig troffen.
In de periode tot 1980 moest één op de vier bruine Zuid-Afrikanen verhuizen. Slechts één op de 666 blanke Zuid-Afrikanen deed dat.
In een razend tempo werden buiten de ‘witte’ steden nieuwe townships gebouwd. Inderdaad, in de meeste gevallen creëerde een geografische scheidslijn een echt fysieke segregatie van een berg, een vallei of een kale vlakte. In sommige gevallen scheidde echter alleen een weg of een spoorlijn het witte van het niet-witte gebied. Het is duidelijk dat vrijwel geen van de betrokkenen vrijwillig hun huizen en huizen heeft verlaten om naar de nieuwe townships te verhuizen.
Nu is een populaire misvatting dat de hele bevolking van de townships arm is. In werkelijkheid, in de grote Kaapse townships, b.v. Langa ("Zon"), Gugulethu ("Onze Trots") en Khayelitsha ("Nieuw Huis") - samen goed voor meer dan een miljoen inwoners - vindt u een grote verscheidenheid aan woningen, van hutjes gebouwd van hout, golfplaten en karton, tot moderne stenen huizen, huizen met meerdere verdiepingen die niet zouden misstaan in een voormalige 'witte Kaapse' woonwijk.
|
|
